دی آمونیوم فسفات (DAP) یک کود فسفاته بسیار کارآمد است که اجزای اصلی آن آمونیاک، اسید فسفریک و آب است. یکی از کودهای متداول در تولیدات کشاورزی است. این نه تنها نیتروژن و فسفر لازم برای رشد گیاه را فراهم می کند، بلکه به طور موثر حاصلخیزی خاک را بهبود می بخشد. دی آمونیوم فسفات در خشک کردن و حلالیت در آب عالی است و استفاده و حمل و نقل آن را آسان می کند.
1. تقویت رشد گیاه: فسفر یک عنصر کلیدی برای گیاهان برای انجام فتوسنتز، تنفس، انتقال انرژی و سنتز مواد مغذی است. استفاده معقول از دی آمونیوم فسفات می تواند به گیاهان کمک کند تا رشد ریشه را تقویت کنند، رشد را تقویت کنند و مقاومت به بیماری را بهبود بخشند.
2. افزایش عملکرد محصول: استفاده مناسب از دی آمونیوم فسفات می تواند عملکرد محصولات عمده ای مانند گندم، ذرت و سویا را به میزان قابل توجهی افزایش دهد و تضمین قابل اعتمادی برای تولید محصولات کشاورزی ارائه دهد.
3. بهبود سلامت خاک: دی آمونیوم فسفات می تواند دسترسی به مواد مغذی را در خاک افزایش دهد، ساختار خاک را بهبود بخشد و رشد و تولید مثل میکروارگانیسم ها را تسهیل کند و در نتیجه کیفیت خاک را بیشتر بهبود بخشد.
1. زمان اجرا: زمان استفاده باید به طور معقولی با توجه به مرحله رشد محصول انتخاب شود. به طور کلی، کاربرد قبل از کاشت محصول یا در مرحله نهال بیشترین تأثیر را دارد.
2. روش اجرا: از طریق روش های مختلفی مانند کاربرد پایه، پوشش رویی و محلول پاشی قابل اجرا است که در این میان کاربرد پایه بهترین اثر را دارد.
3. مقدار کاربرد: مقدار مصرف باید به طور معقولی بر اساس وضعیت تغذیه خاک، نیازهای محصول و تجربه مدیریت کشاورزی محلی تعیین شود تا از کاربرد بیش از حد که باعث ایجاد بار بر روی محیط زیست نشود.
نکاتی که باید هنگام استفاده از دی آمونیوم فسفات توجه داشته باشید:
1. از مخلوط کردن با سایر کودهای شیمیایی، به ویژه کودهای نیتروژن آمونیومی، برای جلوگیری از واکنش های شیمیایی که ممکن است بر کارایی کود تأثیر بگذارد، خودداری کنید.
2. آب باید بلافاصله پس از استفاده برای ترویج انحلال کود و انتشار مواد مغذی اعمال شود.
3. انجام آزمایش منظم خاک و تنظیم استراتژی های کوددهی برای اطمینان از کوددهی معقول.
دی آمونیوم فسفات نقش مهمی در تقویت رشد گیاه، افزایش عملکرد محصول و بهبود سلامت خاک دارد. در کشاورزی مدرن، استفاده منطقی از دی آمونیوم فسفات یکی از کلیدهای دستیابی به توسعه کشاورزی پایدار است. کشاورزان باید برنامه های کوددهی مربوطه را بر اساس شرایط واقعی محصولات و خاک برای دستیابی به بازده بالاتر توسعه دهند.